BITWY I WOJNY

Zwycięska bitwa taborytów pod Poříčí nad Sázavou, jaka odegrała się w nocy z 19 na 20 maja 1420 roku, zajmuje ważną pozycję w rekonstrukcji przemieszczania się hufców taboryckich biegnących na pomoc Pradze, zagrożonej przez Zygmunta. Ma również istotne znaczenie z punktu widzenia wojskowo-technicznego, gdyż stanowi kolejne świadectwo użycia husyckich wozów bojowych.

Po fatalnej bitwie na Białej Górze, gdy dokonano surowych i okrutnych egzekucji stanu szlacheckiego, lud chłopski zażywał trudny okres poddaństwa. Nie ma się więc co dziwić, że stan ten stawał się dla chłopów nieznośny, w konsekwencji w wielu miejscach dochodziło do buntów. Powstanie w 1775 roku było największym zorganizowanym działaniem poddanych na ziemiach czeskich w okresie późnego feudalizmu i stanowiło znaczący kamień milowy w procesie przemian społeczno-politycznych nie tylko wsi, ale całego społeczeństwa.

Gdy w mroźny poranek 6 marca 1645 roku na wzniesieniu nad Jankowem stanęły na polu bitwy wojska szwedzkie z lwem w herbie oraz wojska cesarskie (z orłem na chorągwi), na pokój westfalski kończący trzydziestoletni okres krwawych walk trzeba było jeszcze czekać trzy długie lata. Przed bitwą pod Jankowem, a także po niej, walczono jeszcze w wielu bitwach po całej Europie Zachodniej i Północnej. A mimo to bitwę jankowską uważa się za decydujące starcie, które definitywnie zmieniło stosunek sił i wielu konsekwencjach prowadziło do przyspieszenia rokowań pokojowych, zakończonych w dniu 24 października 1648 roku podpisem umów o nowym układzie mocarstw w Europie.