Het zuidelijke bastion van kasteel Český Šternberk, het zogenaamde “hongersnoodbastion”, maakt deel uit van een ingenieus fortificatiesysteem dat rond de 15e en 16e eeuw door de hoogste landrechter Petr Holický van Sternberg werd gebouwd en door zijn zoon Jan werd voltooid. Vandaag de dag is het opengesteld voor bezoekers van het kasteel en biedt het een interessant uitzicht op de Sázava vallei en deels op het kasteel zelf.
De ontwikkeling van nieuwe, effectieve vuurwapens aan het einde van de 14e eeuw, vooral artillerie, waarmee middeleeuwse legers werden bewapend, betekende een plotselinge bedreiging voor de verdediging van kastelen, omdat hun voormalige bouwers aan het begin van de 13e eeuw geen langeafstandsvuurwapens kenden. Deze modernisering van de gevechtstechnologie werd ook kasteel Sternberg fataal in 1467, toen de troepen van koning George van Poděbrady de residentie van de opstandige Zdeněk Konopiště van Sternberg belegerden. De burcht werd vervolgens veroverd, misschien door een gebrek aan water en voedsel, maar vooral door zeer effectief artillerievuur van de veroveraars, gericht vanuit het zuiden vanaf een hogere vuurpositie, van waaruit de burcht het meest kwetsbaar was. Het was daarom noodzakelijk om dit punt van dreiging op te nemen in een breed opgezet verdedigingssysteem, en de bouw van een geavanceerd bastion was de beste manier om dit te doen. Het bevond zich op het strategisch belangrijkste hoogste punt van een lange, rotsachtige heuvelrug, aan de zuidkant afgesneden door een brede, kunstmatig gegraven gracht.
Hier werd een massieve centrale toren gebouwd die aan de zuidkant een scherpe rand had, ontworpen om vijandelijke projectielen naar de zijkanten te slaan. De ruimte op de torenvloer, toegankelijk via een wenteltrap, toont een ingenieuze opstelling van geschutspoorten die ontworpen zijn om lichte kanonnen af te vuren. Een vierkante opening in de vloer geeft toegang tot de hoge, donkere begane grond die diende als kruitkamer en voorraadkamer voor de torenbemanning. De huidige ingang op de begane grond werd pas in de 19e eeuw doorbroken. Het gebied rond de hoofdtoren wordt beschermd door een massieve hoefijzervormige ommuring met schietgaten, waarvan alleen de romp van het voorste deel is overgebleven.