Historia obiektu jest bardzo długa i naznaczona II wojną światową. Ze względu na spory dotyczące projektu zapory, utracono najkorzystniejszy okres jej budowy w czasach I Republiki. Dopiero w 1937 roku zlecono budowę śluzy w Štěchovicach. Plac budowy był stosunkowo wąski i niedostępny na prawym brzegu, z silnym prądem, zmiennym poziomem wody i problemami z zamarzaniem. Ponadto, ze względu na konieczność zapewnienia żeglugi dla tratw i statków, cała budowa została podzielona na trzy etapy. Na obu brzegach utworzono węzły betoniarskie do produkcji mieszanki betonowej, wytwarzając 186 000 m3 betonu na całą budowę. Cała zapora Štěchovice wraz z hydrocentrum została oddana do użytku w 1945 roku.
Zapora jest prosta, ciężka, betonowa, wyłożona blokami granitowymi. Składa się z betonowego korpusu z pięcioma przelewami o długości 20 m każdy. Wysokość do korony wynosi 22,5 m, a szerokość u podstawy 20 m. Długość zapory wynosi 124 m. Przelewy zostały zwymiarowane dla powodzi z 1890 r. w celu statycznego obliczenia obciążenia korpusu zwiększonego o 50% ze względów bezpieczeństwa. Zapora została poddana takiej powodzi w 2002 roku. Aby chronić betonowe konstrukcje, cały przelew jest wyłożony kopanym granitowym murem.
Nie przeprowadzono jednak żadnej większej rozbudowy. Wynika to nie tylko z gorszej dostępności, zwłaszcza dla pojazdów silnikowych, ale także z powodu zimnej wody, nawet w miesiącach letnich. Zasilany jest zimną wodą gruntową pobieraną z turbiny Slap i na stosunkowo krótkim odcinku jest zacieniony wysokimi zboczami, więc woda nie zmienia zbytnio swojej temperatury. Dzięki temu dolina, która utraciła swoje słynne świętojanowskie potoki, zachowała choć odrobinę romantyzmu. Skaliste zbocza są nadal ilustrowane przez oryginalne chaty z bali, osady włóczęgów, w tym ich totemy i szeryfów. Od zapory Slap do rzeki Štěchovická trasa turystyczna biegnie wzdłuż lewego brzegu, prowadząc w niektórych miejscach wygodnie, a w innych wzdłuż skalistego zbocza z tunelami skalnymi.